Nga Lorela Garuli

Momenti që prindërit adoptues duhet t’i thonë të vërtetën fëmijës, është një moment vendimtar në jetët e tyre dhe gjithashtu shumë delikat. Për këtë arsye, është e rëndësishme që të gjendet mënyra e duhur, koha e duhur dhe fjalët e duhura për t’i shpeguar fëmijës diçka që do të përmbysë realitetin e deriatëhershëm.

Është shumë e rëndësishme që prindërit adoptues që rrisin, përkujdesen dhe edukojnë fëmijën, të kenë parasysh që ekziston e drejta e patjetërsueshme e këtij fëmije për të ditur të vërtetën.

Varianti më i mirë është që fëmija ta dijë këtë të vërtetë sa më herët të jetë e mundur, sepse përndryshe do të merret vesh më vonë nga njerëz që nuk janë të afërt. Të gjithë do ta dinë të vërtetën, përveç atij. Mund ta zhvillohen ndjenja traumatike, mosbesimi, fëmija mudn të ndihet i tradhtuar. Do t’i mbivendoset përveç vështirësisë që do të marrë vesh që ka qenë i adoptuar, do të marrë veshë edhe që nuk ia kanë thënë dhe kjo është dyfishe. Kështu që gjithë këto argumente mbështesin faktin që në radhë të parë i duhet thënë sa më herët që është e mundur.

Sigurisht që për prindërit adoptues kjo nuk është e lehtë dhe për këtë aryse mund të konsultohen paraprakisht me një specialist, sesi ta bëjnë këtë gjë, ose mund të bëjnë një provë me njëri-tjetrin dhe pastaj t’ja thonë fëmijës. Duhen përdorur fjalë të thjeshta, të qarta, është një gjë që i duhet shpjeguar me shumë thjeshtësi, me shumë qetësi. Nuk është një temë për të cilën mudn të thuhet vetëm një fjali “Ti je i adoptuar”. Duhet të kemi parasysh ndjenjat që mund të përjetojë një fëmijë kur merr vesh adoptimin dhe ndjenja kryesore është braktisja, fëmija ndihet i braktisur. Brenda mundësive dhe gjithmonë brenda të vërtetës, duhet t’i shpjegohet që nuk është braktisur se nuk e kanë dashur (kur kjo është e vërtetë), por prindërit e tij bilogjikë e kanë sjellë në jetë dhe kanë bërë aq sa kanë mundur për të. Është shumë e rëndësishme sepse ne kemi identitetin tonë social, që sigurisht është një derivat i identitetit tonë biologjik dhe e kemi shumë të nevojshme të dimë nga i kemi rrënjët, nga është burimi. Në këtë sens fëmija duhet ta dijë që për aryse të ndryshme, prindërit e tij biologjikë mbase nuk kanë mundur, kanë bërë deri në njëfarë pike, ndoshta kanë qenë të varfër, ndoshta s’ kanë qenë në gjendje të mirë shëndetësore, mendore, cilado qoftë arsyeja.

Pas kësaj, prindërit adoptues duhet të presin që fëmija mund të mos reagojë mirë, mund të ketë ndjenja inati, zemërimi, mërzie, trishtim, refuzim, nerva, frustrim. Duhet të presim dhe duhet t’i mirëkuptojmë që do t’i shfaqë këto ndjenja. Por është shumë e rëndësishme që edhe pas këtij episodi t’i jepet shumë besim dhe shumë dashuri, besim mbi të gjitha, është shumë e rëndësishme.

Pastaj, nëse familjet shikojnë që fëmija ka një vështirësi shumë të madhe, të cilën nuk e menaxhon dot, është e këshillueshme të konsultohen me një specialist, por ky është një proces që do kohën e tij.

Është e rëndësishme që nëse fëmija ka pyetje, të dimë t’i kthejmë përgjigje. Prindërit adoptivë duhet ta kenë këtë durim apo mirëkuptim që t’i kthejnë përgjigje të gjitha pyetjeve që fëmija mund të ketë dhe  gjithmonë e vërteta është varianti më i mirë.

Burimi:Per Nenat.al