Periudha që varion nga 18-24 muaj deri në 3 vjeç karakterizohet nga tekat e fëmijëve: të gjithë fëmijët, madje edhe ata që deri në këtë kohë kanë qenë të qetë dhe të bindur, kalojnë një fazë të veçantë të evolucionit të tyre psikologjik të karakterizuar nga tendenca për të shprehur shpesh zemërim: përgjigjja sistematike “Jo” ndaj kërkesave të të rriturve, thyerja e rregullave, shpesh duke shkaktuar “sfida” të vërtet.

Një fazë kalimtare

Faza e tekave të fëmijëve, edhe pse është një periudhë ku kërkohet shumë durim dhe aftësitë e prindërve testohen çdo ditë, mbetet një fazë themelore në progresin e pavarësisë së fëmijës. Në këtë rrugë natyrore të shkëputjes graduale nga figurat e “lidhjes”, të thënit “jo” bëhet, në fakt, një mjet për të dalluar veten nga “i madhi” ndaj të cilit deri më tani fëmija ka jetuar një marrëdhënie të varësisë totale dhe fillon të afirmojë personalitetin e tij ose të saj në procesin e formimit.

Fëmija i thotë “jo” veçanërisht nënës

Si “figura kryesore e tij e lidhjes” është nëna dhe pikërisht prej saj fëmija duhet të “distancohet” për të filluar të njohë dhe perceptojë veten si një qenie me vullnetin dhe identitetin e tij. Ky skenar gjithashtu i ofron babait mundësinë për të marrë rolin e çmuar të “ndërmjetësit”: përveç që nuk është objektivi kryesor i kundërshtimit të fëmijës, vetë fakti i të kaluarit më pak kohë me të tenton, në fakt, ta bëjë atë më të durueshëm për ta bërë atë të identifikojë mënyra më të buta për të dalë nga situatat sfiduese që shpesh janë të acaruara dhe acaruese për dy pretendentët kryesorë.

Si të binden

Vendosni disa rregulla të qarta, por prisni që ato të ndiqen. Të kesh kufij të përcaktuar mirë dhe të njohur i ndihmon fëmijët t’i respektojnë ato dhe i rrituri t’i zbatojë ato duke kufizuar mundësitë për konfrontim.
Mësoni të përballoni situatat pa u shantazhuar: frika se i vogli do të bëjë një “shpërthim zemërimi” përballë një “jo”-je shpesh e shtyn prindin të dorëzohet veçanërisht në situata publike që mund të krijojnë siklet. Sidoqoftë, ky qëndrim, përveçse krejtësisht kundër edukimit, tenton në një afat të gjatë të çorientojë fëmijën i cili në ndalimet e mamit dhe babit kërkon në mënyrë të pavetëdijshme një kufi sigurues për lirinë e tij të veprimit.

Të thënit gjithmonë jo, për fëmijën është një mënyrë për të treguar se ai po bëhet gjithnjë e më i pavarur dhe se po shkëputet nga figura kryesore, që është nëna.