Mos i bëni fëmijët tuaj të mëdhenj të marrin përgjegjësi për t’u kujdesur për vëllezërit e motrat e tyre më të vegjël, nuk ka qenë vendimi i tyre të kishin fëmijë dhe ata nuk duhet të kenë përgjegjësinë e të qenit prindër ose kujdestarë fëmijësh. Fëmijët e mëdhenj nuk kanë pse të marrin funksione që nuk u korrespondojnë atyre vetëm për komoditetin e prindërve të tyre. Edhe pse ndonjëherë është për mungesë kohe ose rrethana të tjera.

Kërkesa të tepërta

Ndonjëherë, kërkesat e prindërve bëjnë që fëmijët të marrin vendime që nuk korrespondojnë me ta, të marrin detyra që nuk duhet të jenë brenda kompetencës së tyre, të kujdesen për vëllezërit e motrat kur nuk duhet.

Kjo nënkupton një ngarkesë të madhe emocionale që ndërlikon jetën e fëmijës më të madh dhe e bën atë të ndihet i hutuar dhe i paqartë në rolin e tij si fëmija më i madh dhe si një bir. Pavarësisht se sa vjeç është, është një barrë që nuk duhet ta marrë përsipër në asnjë rrethanë, gjithmonë mund të ketë zgjidhje të tjera ku fëmija nuk duhet të detyrohet të bëjë gjëra që nuk i takojnë për rolin e tij.

Përgjegjësitë janë të prindërve dhe jo të vëllezërve dhe motrave më të mëdha. Nuk ka rëndësi nëse ata janë 6 apo 16 vjeç, nuk është gjëja e duhur për të bërë.

Nëse prindërit vazhdojnë t’u japin përgjegjësi fëmijëve të tyre më të mëdhenj që nuk korrespondojnë me ta, fëmijët do të fillojnë të ndiejnë mllef, ankth, pafuqi , ndaj vëllezërve dhe motrave dhe ndaj prindërve të tyre.

6 gabime që duhen shmangur

1. Që fëmija i madh duhet të ndihmojë të voglin në gjithçka që i nevojitet, në çdo kohë, pa marrë parasysh nevojat e të madhit dhe duke i vendosur ato të të voglit gjithmonë në radhë të parë.
2. Që vëllai i madh të bëhet “burri i shtëpisë” ose në rastin e një vajze “gruaja e shtëpisë” sepse një nga prindërit nuk mund të marrë përgjegjësinë për çfarëdo arsye.
3. Duke i thënë fëmijës së madh pa pushim se ai duhet të jetë një shembull i mirë për vëllezërit e motrat e tij më të vegjël. Shembulli duhet të jetë gjithmonë nga prindërit te fëmijët dhe kurrë nga vëllezërit e motrat, kjo mund të gjenerojë rivalitet dhe inat.
4. Përcaktimi i përgjegjësive. Është e nevojshme të kihet parasysh se përgjegjësitë me fëmijët do të varen nga mosha dhe aftësia e tyre për të bërë gjëra. Prandaj, përgjegjësitë e fëmijëve nuk mund të barazohen në mënyrë të barabartë.
5. Të mos lavdërohet kur i bën gjërat siç duhet, vetëm se është fëmija i madh dhe “i takon t’i bëjë gjërat mirë”. Kur fëmija i madh i bën gjërat mirë ose ndihmon, është mirë që ju ta lavdëroni atë.
6. Që fëmija i madh të ketë autoritet mbi vëllezërit e motrat më të vegjël. Kurrë në asnjë rrethanë një vëlla ose motër nuk duhet të ketë autorizimin për të ndëshkuar ose korrigjuar vëllezërit e motrat e tij më të vegjël. Gjithmonë duhet të jenë prindërit ata që janë përgjegjës për ta bërë këtë. Motrat dhe vëllezërit janë fëmijë dhe gjithçka duhet të jetë e barabartë midis tyre dhe përballë prindërve.