Epilepsia ka një ndikim në jetën e përditshme dhe sjell një jetë emocionale dhe shoqërore që shpesh është shumë e vështirë. Nga adoleshentët e prekur, gati 20% kanë simptoma depresive. Te adoleshentët, prania e një sëmundjeje kronike siç është epilepsia ka një ndikim të madh në jetë dhe prek një nga fazat më delikate në kalimin nga fëmijëria në moshën e rritur. Kjo rezultoi nga Kongresi i 44 -të Kombëtar i Lidhjes Italiane kundër Epilepsisë (LICE), këtë vit kushtuar temës së “tranzicionit”, domethënë kalimit të planifikuar nga një sistem kujdesi i përqendruar në moshën pediatrike në atë të orientuar tek të rriturit.

Ndikimi në një fazë tashmë të brishtë

“Epilepsitë – shpjegoi Laura Tassi, presidente e LICE – janë patologji që në shumicën e rasteve fillojnë në fëmijëri ose adoleshencë. Kur godet adoleshentët, ajo ndikon në një fazë jashtëzakonisht delikate të rritjes personale, duke sjellë një ndryshim të madh në një grupmoshë të parashikuar drejt një të ardhmeje që perceptohet e pa kufij. Të ndjekësh terapi të vazhdueshme me ilaçe, të respektosh oraret dhe të mos kesh qasje në të gjitha aktivitetet të cilave bashkëmoshatarët mund t’u referohen, gjithashtu mund të ketë pasoja të rëndësishme. Adoleshentët përpiqen të pranojnë se kanë një sëmundje kronike”.

Vazhdimësia e kujdesit është në rrezik

Shumë adoleshentë dhe të rinj me patologji që kufizojnë aftësitë funksionale dhe komprometojnë jetën emocionale dhe shoqërore, përjetojnë vështirësi të mëdha në kalimin nga kujdesi pediatrik, në atë të të rriturve. Sëmundja mund të ketë efekte serioze në zhvillimin e adoleshentëve, të cilët përballen me probleme të rëndësishme shoqërore teksa rriten. Nevoja për vazhdimësinë e kujdesit gjatë kalimit nga pediatria në shërbimet e të rriturve është veçanërisht e rëndësishme për të rinjtë që po kalojnë transformimin fizik dhe mendor nga adoleshenca në moshën e rritur.

Një sëmundje që shkakton shumë sëmundje të tjera

Epilepsia është një sëmundje kronike e karakterizuar jo vetëm nga kriza të përsëritura që mund të ndryshojnë me kalimin e kohës, por edhe, në rastet më të rënda dhe rezistente ndaj ilaçeve, nga sjellje të ndryshuara, vështirësi akademike dhe sociale. Sipas dëshmisë kryesore shkencore, në fakt, fëmijët me epilepsi kanë çrregullime të humorit ose sjelljes më shpesh sesa popullata e përgjithshme. Ata mund të kenë vështirësi në të nxënë, vështirësi në studimin dhe gjetjen e punës, por edhe vështirësi që lidhen me autonominë, imazhin e trupit, grupin e bashkëmoshatarëve, vetëvlerësimin dhe identitetin.